اکوسیستم‌های آبی، منبع نیمی از انتشار متان جهانی

به نقل از ارث، بررسی جدید محققان دانشکده محیط‌ زیست ییل در ایالات‌متحده نشان داده است که اکوسیستم ‌های دریایی در صورت تغییر فعالیت‌های انسانی، مقدار بیشتری متان آزاد می‌کنند.

متان در جو، گاز گلخانه ‌ای قدرتمندی است که می‌تواند نسبت به دی ‌اکسید کربن گرمای بیشتری را به دام بیندازد و تخمین زده شده که تاکنون متان، مسئول ۲۵ درصد از کل گرمایش زمین است. جودیت روزنترتر، محقق اصلی این بررسی عنوان کرد: سهم جهانی و اهمیت اکوسیستم‌های آبی به‌عنوان عوامل انتشار دهنده متان نادیده گرفته‌شده است.

کارشناسان شار متان از ۱۵ اکوسیستم آبی، تالاب آبی طبیعی و ساخته ‌شده توسط انسان را بررسی کردند. تجزیه ‌و تحلیل نشان داد که انتشار متان جهانی از این اکو سیستم‌های آبی به‌طور بالقوه منبع بزرگ ‌تری از متان نسبت به منابع مستقیم متان انسانی، مانند کشاورزی و سوزاندن سوخت‌های فسیلی هستند. بر اساس این بررسی، اکوسیستم‌های آبی و تالاب ‌ها حداقل نیمی از کل انتشار متان را تشکیل می‌دهند.

پروفسور پیتر ریموند از محققان این بررسی افزود: بررسی دقیق منابع متان از اکوسیستم‌های آبی و قرار گرفتن تحت تاثیر فعالیت‌های انسانی برای درک غلظت متان در جو مهم است. موضوع خاص که برای محققان اهمیت داشت این بود که چگونه انسان بر انتشار گاز متان از منابع آبی تاثیر گذاشته است.

روزنترتر گفت: هر چیزی که انسان آن را کنترل کند و یا تحت تاثیر او باشد، نسبت به مکان‌های طبیعی شار بسیار بالاتری دارد. به‌عنوان‌مثال، شار متان مزارع پرورش آبزیان ساحلی در هر منطقه تا ۴۳۰ برابر بیشتر از شار متان زیستگاه‌های ساحلی غیر تبدیل‌شده مانند جنگل‌های حرا، مرداب‌ها یا علف‌های دریایی است.

محققان این بررسی اظهار کردند: فرصت‌هایی برای کاهش انتشارهای ناشی از انسان با استفاده از روش‌های مدیریت صحیح وجود دارد.

محقق دیگر، پروفسور کارلوس ام دوارته بیان کرد: انتشار زیاد متان از اکوسیستم‌ های آبی به‌شرطی که نقش انتشار مولکول متان در مقایسه با دی‌اکسیدکربن بسیار بیشتر باشد، می‌تواند فرصتی برای موفقیت سریع در کاهش انتشار گازهای گلخانه ‌ای ایجاد کند. این بینش جدید از میزان انتشار گاز متان از اکوسیستم‌های آبی در آینده به آگاهی راهبردهای نوین نظارتی کمک خواهد کرد.

محقق دیگر، برادلی ایر گفت: کاهش انتشار متان از سیستم‌های آبی، بخشی مهم در ایجاد ثبات در دمای زمین خواهد بود.

این یافته در مجله Nature Geoscience منتشر شده است.